Levensverhaal van Jan Woertman

Overgenomen uit:   S c h a e p m a n b  u l l e t i n  nr.5 April 2008

VAN TOEN…NAAR NU….!

Jan Woertman 2008Het lijkt allemaal zo kort geleden, maar toch…!
Het begon in het fraaie Sallandse dorp Heeten, ruim 73 jaar geleden.
Daar ben ik geboren en voor een deel ook getogen. En het onderwijs werd me zo gezegd met de paplepel ingegeven.
Wat was n.l. het geval? In de tweede klas van de lagere school was een tante van mij m’n onderwijzeres.
Zij was tegelijk ook onze huisgenote. In de derde klas was het weer raak, want ik kwam toen bij een andere tante in de klas. Als kind mocht ik dikwijls na schooltijd de juf helpen. Op die manier raakte ik vertrouwd met het onderwijs. En de tantes drongen er bij mijn ouders erg op aan dat ik toch maar in het onderwijs moest gaan. Bovendien was een broer mij al voorgegaan. En zo is ’t gekomen……!
Op naar de kweekschool in Hilversum. Eigenlijk moet ik zeggen:
De Aartsbisschoppelijke Kweekschool “St. Ludgerus”.
Het was 1952. In dat jaar begon de opleiding volgens de nieuwe kweekschoolwet.
Dat betekende; een 5- jarige opleiding verdeeld over een “eerste leerkring”, een “tweede leerkring”
en een “derde leerkring”. Had je dat allemaal met goed gevolg doorlopen dan was je volledig
bevoegd onderwijzer. In vergelijking met de tijd daarvoor was je nu dus eigenlijk onderwijzer met hoofdakte.
De opleiding in Hilversum was pittig en goed. Ik heb er in mijn latere onderwijsjaren veel aan gehad. Maar het leven in Hilversum had voor mij als eenvoudige Sallander nog andere voordelen. Als “arme” studenten werden we door de diverse omroepverenigingen dikwijls uitgenodigd voor opnames van radio-uitzendingen. Men wilde graag applaus en wij waren niet te beroerd om hard te
klappen als daar om gevraagd werd. 
Het was bovendien altijd gratis! Waar we erg graag naar toe gingen waren de opnames van een meisjeskoor van de KRO. De naam van het koor ben ik vergeten, maar ik weet nog wel dat er hele mooie meisjes stonden te zingen. Doch de fraters hadden ons goed geïnstrueerd; je mag er wel
naar kijken, maar aankomen niet!!
Uiteraard hielden wij ons daaraan, hoewel……. niet iedereen! Maar laat ik daar niet over uitweiden.
Na 5 jaar Hilversum moesten bijna alle klasgenoten zich melden voor de militaire dienst. Ik ging als recruut naar Vught en daarna volgde een officiersopleiding in Ermelo. Officier worden vond ik niet zo moeilijk, maar militair worden…….?!?!
Ik was maar wat blij toen ik eindelijk het onderwijs in kon gaan. Het echte werk ging beginnen.
Het was 1 augustus 1959 toen ik door Jan Duivelshof werd ingelijfd bij het team van de St.- Janschool A aan de Oude Postweg in Hengelo. Ja, er was toen ook een St.-Janschool B, de
latere Roncallischool. De meeste katholieke scholen waren toen al aangesloten bij de Centrale
Administratie R.K. Scholen, gevestigd in het voormalig St. Anthoniusklooster bij Thiemsbrug. In die tijd werd de scepter daar gezwaaid door de heer Jan Kosterink, bijgestaan door één assistente.
Er zijn zeker onderwijsmensen die zich dat nu nog heel goed kunnen herinneren.
Van de St. Jan ging het na 4 jaar naar de “Pastoor van Rossum-ulo”, de latere Mavo ’t Lansink. Ik gaf daar les in Nederlandse taal, Maatschappijleer en Physica. Ja, je moest in die tijd alle lessen kunnen geven. Boeiend was het voor mij om aan wat oudere leerlingen les te geven en er voor te zorgen dat ze slaagden voor het eindexamen.
Echter, om in drie, soms vier parallelklassen dezelfde les te moeten geven, vond ik op den duur saai en ik zag me dat niet doen tot mijn pensioen.
Ik zocht toch wat meer uitdaging in mijn werk. 16 Oktober 1967; op naar de Kerkstraat, naar de Esreinschool, die toen nog Heriburgschool heette. De zusters Franciscanessen van Veghel, die vanaf 1916 tot 1967 deze meisjesschool hadden geleid, gaven het bewind over aan “leken”. Ik mocht
hoofd worden van een instituut met uitsluitend vrouwelijke leerlingen (meisjes dus) en vrouwelijke leerkrachten (dames dus). Als voorwaarde voor mijn benoeming had ik wel bedongen dat de school op termijn een gemengde school zou worden.
Maar wat waren mijn collega’s in het Hengelose onderwijs jaloers! 
Wat moest ik vaak horen: “O, daar heb je hem ook met zijn harem” en “Jan, de enige haan in het kippenhok”. Ik dacht, jullie kletsen maar, ik heb intussen een mooie school te pakken. Het gebouw had helaas veel geleden van de bombardementen op de binnenstad tijdens WO. II, met als
gevolg dat er een nieuw schoolgebouw mocht komen.
Voor de rest heb ik er graag en met heel veel plezier gewerkt. Dat had ik voornamelijk te danken aan alle collega’s waar ik op mijn school mee mocht werken en aan de prima samenwerking en verstandhouding die er bestond tussen school en ouders en de Ludgerusparochie.
Ik prijs mij gelukkig dat ik nu dankbaar kan terugkijken op mijn schoolleidersschap en op mijn gehele onderwijscarriëre.
Thans behoor ik tot de categorie der Post-Actieven. Het leven van alledag houdt mij inderdaad nog wel actief. Dat doet mij wel goed, want op die manier blijft de draad met de samenleving en met de mensen om je heen intact. Ik kan nog zinvol werk doen en er kan af en toe een beroep op je worden gedaan.

Raphael-ExoduskerkKort na mijn afscheid van het onderwijs heb ik nog een aantal jaren de Schaepmanstichting mogen leiden. Tegelijkertijd viel mij het voorzittersschap van de Raphaël-Exodusparochie ten deel. Stilzitten was er dus niet bij. Op dit moment geef ik veel aandacht aan het voorgaan bij uitvaarten in onze kerk. Dat is niet altijd gemakkelijk, maar het geeft de nabestaanden van een overledene en ook mijzelf een goed gevoel.
In ons gezin zijn de kinderen reeds lang uitgevlogen. Ine en ik bezoeken ze graag. En onze kleinkinderen kijken bij onze komst altijd eerst vol spanning naar de tas van Ine, want daar zit meestal wel een verrassing in.
Mijn huiswerk bestaat tegenwoordig uit klussen, meehelpen met koken (ik heb na mijn pensionering
een echte kookcursus gevolgd) en het huis op orde houden.
Vakantie vieren we doorgaans door er met de caravan op uit te trekken, even helemaal weg!
En….de fietsen mee.
Tot slot: de laatste dagen is het onderwijs nogal in het nieuws. Ik hoop echt dat er nu eindelijk toch
eens goed nieuws voor jullie uitrolt!!
Ons onderwijs verdient dat!!
Een hartelijke groet,

Jan Woertman